Είναι όμως μοναδικές και οι μάνες εκείνες που προσπαθούν. Με νύχια και με δόντια. Να τα φέρουν όλα βόλτα, να είναι σωστές, να μην δείχνουν τίποτα στα παιδιά τους από φόβο ότι θα τα πληγώσουν και θα τα τραυματίσουν και έτσι παραμερίζουν τη δική τους πληγή και τα δικά τους τραύματα.Οι μάνες εκείνες που για να είναι σωστές κοινωνικά και ηθικά, μένουν σε γάμους και σχέσεις εξαιτίας των παιδιών, κάνουν τα στραβά μάτια σε κακοποιητικούς συζύγους με πρόσχημα τα παιδιά και μπαίνουν μπροστά σε ξυλοδαρμό για να μην τις φάει το παιδί. Πόσα άλλοθι πια δίνουν αυτά τα παιδιά σε αυτές τις μάνες…..πολύ σκληρό να το λέμε, ακόμη πιο σκληρό να το ακούμε, αλλά σκεφτείτε και εκείνες που το κάνουν. Ξέρω ότι ίσως μερικοί τώρα να λένε, ότι όλα αυτά είναι υπερβολές και δεν έχουν σχέση με την τρυφερή, γλυκιά και γαλήνια πραγματικότητα του ρόλου μάνα. Ναι αλλά μερικοί μπορεί και να πουν…ξέρω…είμαι μάνα και ξέρω! Και εκεί είναι η ουσία.
Η μάνα υπομένει και έχει απεριόριστες αντοχές. Τέλος. Νόμος.
Ναι αλλά οι γονείς που κάνουν πάρα πολλά για τα παιδιά τους, μεγαλώνουν ανθρώπους που δεν μπορούν να στηριχτούν στα πόδια τους. Αναλαμβάνει η μητέρα την ευθύνη του παιδιού της, αφού δεν έχει αναλάβει τη δική της…. και έτσι το παιδί δεν αποκτά ποτέ εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Πόση αγάπη…να δώσω στο παιδί μου ώστε να είμαι σίγουρη ότι έκανα καλή δουλειά;
Όση έχεις μέσα σου για το παιδί σου, κρατώντας όμως και για σένα.. Έτσι θα μάθει και αυτό να αγαπάει τον εαυτό του, να μην τον παραμερίζει για χάρη άλλων και να μη γίνεται ποτέ θύμα.
Η αγάπη πρέπει να δίνει φτερά, όχι να τα κόβει.
Οι μαμάδες μας, πάντα έλεγαν το γνωστό σε όλους : όταν γίνεις και συ μάνα, τότε θα με καταλάβεις!
Μεγαλώνοντας και αφού έγινα και μάνα, κατάλαβα. Την μαμά μου. Όχι την μητέρα, ούτε την μάνα. Τη μαμά μου. Δεν κατάλαβα αυτό που μάλλον εννοούσε, αυτή και όλες οι υπόλοιπες. Ότι δηλαδή θα μάθω ότι όλα τα έκανε και ανησυχούσε για τα πάντα, γιατί αυτή είναι η φύση της μάνας. Ότι μόνο αν έρθεις στη θέση του άλλου, θα τον καταλάβεις….όχι…εγώ προσωπικά, μεγαλώνοντας κατάλαβα ποια είναι η μαμά μου.
Η μάνα, είναι ένα δώρο από τον Θεό (σ όποιον Θεό και να πιστεύεις) Η μάνα είναι η φύση προσωποποιημένη. Η μάνα είναι ο άνθρωπος που σου έδωσε ζωή.
Αλλά, η μάνα είναι και γυναίκα κάποιου. Είναι η ίδια κόρη κάποιας μάνας. Είναι φίλη, είναι υπάλληλος, είναι επιχειρηματίας, είναι, είναι, είναι, είναι….
Και το βασικότερο όλων, εσύ είσαι η ανταγωνιστική μικρογραφία της μάνας σου. Που μικρή έλεγες ότι όταν μεγαλώσεις θέλεις να γίνεις σαν αυτή, και σαν μεγάλωσες έφτασε να λες, φοβάμαι μη γίνω σα την μάνα μου. Και αν είσαι άντρας, μικρός έλεγες θα παντρευτώ τη μάνα μου, και όταν παντρεύτηκες, πήρες την μικρογραφία της!
Η μάνα λοιπόν, είναι μία γυναίκα. Μόνη. Χωρίς συντροφιά μέσα στην οικογένεια ακόμη και αν έχει 40 παιδιά. Σκοπός της είναι να τα μεγαλώσει, να φροντίσει τον άντρα της και ίσως να βοηθήσει στο μεγάλωμα των εγγονιών. Μερικές φορές, βοηθά και οικονομικά με τον τρόπο της. Όταν τα παιδιά της μεγαλώσουν και φύγουν στις ζωές τους, όταν ο άντρας πεθάνει ή βγει στη σύνταξη και όταν τα εγγόνια φροντίζονται από τους γονείς τους, τότε η μάνα είναι μόνη. Χωρίς σκοπό, χωρίς ζωή, χωρίς χαρά. Μη βιαστείς να μου πεις ότι ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα και δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι μάνες της γενιάς μας, δεν ξέρουν να ζουν στο τώρα. Ξέρουν να ζουν στην άδεια τους φωλιά, γεμάτες θλίψη και μοναξιά.
Πολλοί είναι θυμωμένοι με την μάνα τους, της κρατούν κακία για τα λάθη της και δεν της συγχωρούν επιλογές. Επειδή είναι μάνα. Άλλοι, ακόμη δεν έχουν κόψει τον ομφάλιο λώρο, και μόλις κοπεί η ζωή της μάνας τους, πέφτουν στα τάρταρα και δεν ξανασηκώνονται. Μερικοί, κρατούν με την μάνα τους, την ευγνωμοσύνη για το δώρο της ζωής, και τίποτα άλλο. Και είναι και εκείνοι οι άνθρωποι, που η μάνα τους ήταν είναι και θα είναι το Α και το Ω στη ζωή τους, την απομυθοποίησαν, την είδαν όπως είναι στην πραγματικότητα και είναι ευτυχισμένοι.
Γιατί όλοι ξεχνούν τον βασικό ρόλο μιας μάνας; Γιατί αυτόματα χάνεται το άνθρωπος, γυναίκα και παραμένει το μάνα; Γιατί δεν μπορεί κανείς να πει κακό λόγο για τη μάνα; Μα είναι αλάθητη; Είναι παντογνώστρια; Είναι παντοδύναμη; Δεν της επιτρέπεται να κάνει ζήλιες στον άντρα της; Δεν μπορεί να θέλει να κρατήσει τη νεότητά της για πάντα και να συναγωνίζεται την κόρη της στα λούσα; Δεν είναι φυσιολογικό να έκανε σφάλματα στη ζωή της; Έτσι ήξερε, έτσι ήθελε, έτσι μπορούσε και στην τελική, έτσι έκανε. Συγχώρεσέ την επιτέλους! Και πήγαινε μπροστά στη ζωή σου, χωρίς τη μαμάκα σου. Άλλωστε μικρογραφία της είσαι, συγχώρεσε και τον εαυτό σου γιαυτό.
Δεν χρειάζονται εξηγήσεις και ατελείωτες συζητήσεις, επίρριψη ευθυνών και υπενθύμιση σφαλμάτων. Χρειάζεται αναγνώριση του πόσο χρησιμοποιείς αυτά τα άλλοθι για την συμπεριφορά σου. Χρειάζεται να ψάξεις να βρεις γιατί ακόμη δεν μπορείς να ξεκόψεις και να γίνεις αυτόνομος, ανεξάρτητος και απελευθερωμένος άνθρωπος, χωρίς τον ρόλο του παιδιού της.
Δούλεψε με τον εαυτό σου να αποδεχτεί ότι δεν έχει σημασία να σ αρέσει, σημασία έχει να μάθεις να τη βλέπεις όπως είναι στην πραγματικότητα χωρίς το άλλοθι της μητρότητας. Έτσι σιγά σιγά θα αναγνωρίσεις αυτό που έχει να σου δώσει και να μην θυμώνεις επειδή δεν παίρνεις αυτό που θα ήθελες να σου δώσει. Δεν είναι τόσο μπερδεμένο όσο φαίνεται, αλλά είναι πολύ δύσκολο να το καταφέρεις και να είσαι ευτυχισμένος μ αυτό. Και έτσι θα είσαστε και οι δύο καλά, κάθε ένας με τον τρόπο του. Είναι αυτό που λένε τελειώνοντας τα παραμύθια…και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Μόνο που στη ζωή και στις σχέσεις εξάρτησης από την μητέρα, δεν χωράνε τα παραμύθια. Χωράει το και μεις καλύτερα!
Μεγαλώνοντας και μάνα πια, κατάλαβα ότι η μαμά μου, έχει έναν μοναδικό δικό της τρόπο να δείχνει την αγάπη της, το νοιάξιμό της, την φροντίδα της και την ανησυχία της. Δεν μπήκα στην διαδικασία να τον καταλάβω, ούτε να τον κρίνω.
Αυτός είναι, τέλος. Θα της τον αλλάξω; Μπα…είναι η μαμά μου και θα είναι ακόμη και αν μεγαλώσω κι άλλο και γίνω γιαγιά!