Συνάντησα μία γνωστή μου τις προάλλες, που η κόρη της είναι δικηγόρος, με μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, πετυχημένη, όμορφη, με σταθερή σχέση και μένει μόνη εδώ και χρόνια. Αφού την ρώτησα τί κάνει η ίδια, έκανα το λάθος να ρωτήσω και για την κόρη της. Και σχεδόν με παρακάλεσε να την προσλάβω ως γραμματέα στο γραφείο μου, γιατί δεν τα βγάζει πέρα, φυτοζωεί, την συντηρούν οι γονείς και αν τη δω να της πω να παρατήσει και τον φίλο που έχει γιατί δεν είναι καλό παιδί!
Σοκ και δέος!
Προς στιγμή, σκέφτηκα να τηλεφωνήσω στην κοπέλα και να τη ρωτήσω τί κάνει ή να μπω στο προφίλ της στο facebook και να ψαχουλέψω λίγο. Μπα…δεν έκανα κάτι από τα δύο. Σκέφτηκα την καημένη τη μάνα της όμως που μάταια προσπαθεί να επισκιάσει την σπουδαία κόρη της και να φανεί η ίδια ότι αν δεν ήταν στη ζωή της δεν θα είχε ζωή. Πόσο θλιβερό και πόσο τιποτένιο. Η συμπεριφορά της μάνας. Και αν γίνει αντιληπτή από την κόρη της….τότε να δεις καυγά και απογοήτευση και δικαιολογίες και σημαίες που γράφουν πάνω σ αγαπώ και σε νοιάζομαι.
Αν δεν μιλάς ωραία για τα παιδιά σου, τότε δεν νοιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Τα παιδιά σου είναι κομμάτια σου. Εσύ τα μεγάλωσες, εσύ τους έδωσες αξίες, ηθική και μέρος της προσωπικότητάς τους. Σκέψου τώρα αυτά πριν ξαναμιλήσεις.
Για ποιον μιλάς στ αλήθεια; Μήπως για σένα;
Όταν θεωρείς το παιδί σου αποτυχημένο, δεν είσαι και εσύ;
Όταν θεωρείς το παιδί σου χαζό, εσύ πόσο έξυπνος μπορεί να είσαι;
Και όταν λες σε όλους ότι χωρίς εσένα το παιδί σου δεν θα τα κατάφερνε, μήπως τελικά συνειδητοποιείς ότι το παιδί σου σ έχει αφήσει και μπορεί μια χαρά και χωρίς εσένα; Αυτός είναι ο μεγάλος πόνος που δεν σου βάζει γλύκα στο στόμα να μιλήσεις για το ίδιο σου το παιδί; Η ανεξαρτησία; Αυτή που ποτέ εσύ δεν κατάφερες; Αυτή που πάντα κυνηγούσες αλλά δεν την έπιασες ποτέ; Ή μήπως δεν υπήρξες ποτέ ορατός για τους δικούς σου γονείς και πάντα πάλευες να σε δουν σε κάποια διάσταση και πάλι δεν τα κατάφερες; Και τι; Το ανταποδίδεις τώρα στο παιδί σου; Α….δεν το καταλαβαίνεις ότι το κάνεις. Και τώρα που το διαβάζεις, ή όταν σου λένε οι άλλοι πόσο καλά είναι τα παιδιά σου, πάλι δεν το καταλαβαίνεις. Μάλιστα….
Λοιπόν, όταν μιλάς άσχημα για το παιδί σου, σημαίνει ότι δεν το εκτιμάς. Δεν το βλέπεις. Δεν το παραδέχεσαι. Του κάνεις την αυτοεκτίμηση σμπαράλια και το αναγκάζεις να προσπαθεί πάντα να φανεί αντάξιο των τεράστιων προσδοκιών σου. Και είναι και πολύ θυμωμένο μαζί σου επίσης, ενώ σ αγαπάει. Και μπερδεμένο. Και μπλεγμένο σε ματαιωτικές και κακοποιητικές σχέσεις. Μα του κάνεις κακό, δεν το καταλαβαίνεις; Ξέρει ότι δεν σου είναι αρκετό. Ξέρει ότι δεν είσαι ποτέ ευχαριστημένος και περήφανος. Ξέρει.
Επίσης ξέρει ότι έχει ανάγκη την οικονομική σου βοήθεια, αλλά και την ηθική. Ναι, θέλει τσοντάρισμα στο ενοίκιο του γραφείου, όχι επειδή είναι αποτυχημένο, αλλά επειδή του χρωστάνε οι πελάτες του χρήματα λόγω της οικονομικής κρίσης. Με το εφάπαξ σου, του πρότεινες να το βοηθήσεις, μη του το χτυπάς σε κάθε δύσκολη στιγμή. Ήδη νοιώθει υποχρεωμένο αρκετά. Και αν δεν μπορείς να το στηρίξεις, καλύτερα να του μιλήσεις ειλικρινά και όχι να γυρνάς από δω και από κει και να παινεύεσαι μέσα από την μιζέρια και την κλάψα ότι βοηθάς συνέχεια. Θα το μάθει και θυμώσει και θα έχει απόλυτο δίκιο. Φαντάσου το λίγο!
Οι υπερβολές, είτε θετικές είτε αρνητικές βλάπτουν. Δεν μπορείς ένα παιδί να το κάνεις να αισθάνεται ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που το ίδιο αντιλαμβάνεται, αλλά ούτε και το αντίθετο φυσικά. Προσπάθησε να δεις το παιδί όπως είναι στην πραγματικότητα, με πολύ αγάπη και κατανόηση. Συγχώρεσε τον εαυτό σου που δεν έχεις μία κόρη με το δικό σου σώμα, αλλά με αυτό της πεθεράς σου, ή έναν γιο με τα μεγάλα μάτια σου αλλά με τις ραφές του πατέρα του. Συγχώρεσε τον εαυτό σου για τα λάθη ή τα σωστά που σε ανάγκασαν οι προσδοκίες των δικών σου γονιών να κάνεις και συγχώρεσε και αυτούς.
Μην επαναλαμβάνεις όμως τα ίδια λάθη. Έπαθες και έμαθες. Ή όχι;
Κοίτα καλά το παιδί σου και πες τί νοιώθεις. Εκτός από αγάπη….νοιώθεις περηφάνια, χαρά, οίκτο, θλίψη, θυμό;