Πριν από αρκετά χρόνια, είχα μία θεραπευόμενη, που όταν έβλεπε τα λουλούδια μου, χαιρόταν και τα θαύμαζε. Κάποια στιγμή, μου ζήτησε να κόψει ένα για να το μεταφυτέψει και με μεγάλη μου χαρά, την άφησα να το κάνει. Δεν έπιασε ποτέ το λουλούδι της, και το δικό μου μαράθηκε μια εβδομάδα μετά. Μέσα στη θεραπεία της, είχε ένα και μοναδικό σύμπτωμα. Μύξες. Πολλές μύξες, θαρρείς και είχε ανοίξει και δεν μπορούσε με τίποτα να σταματήσει την καταρροή. Ο γιατρός της είχε πει ότι δεν βρίσκει κάτι και να κάνει υπομονή και εγώ της είπα ότι έφτασε ο καιρός να δει πόσα κρατάει μέσα της και δεν τα επιτρέπει να βγουν. Σταμάτησε τη θεραπεία, αφού πρώτα μάλωσε μαζί μου και δεν μου ξαναμίλησε ποτέ.
Μέσα στη θεραπεία, είναι όλα συμβολικά και τίποτα τυχαίο. Έξω από αυτήν, ο καθένας συμβολίζει και ερμηνεύει δράσεις και αντιδράσεις κατά το δοκούν.
Οι στεγνοί άνθρωποι, είναι αυτοί που δεν έχουν να δώσουν τίποτα. Όχι γιατί τους τα πήραν κάποτε άλλοι, αλλά μάλλον γιατί δεν θέλουν. Τα μάτια τους έχουν σακούλες, γιατί δεν κλαίνε αληθινά, το στόμα τους είναι στεγνό και ίσως τους παρατηρήσεις να γλύφουν συνεχώς τα χείλη τους, μιλάνε με σφιγμένα χείλη, χαμηλόφωνα και η επιδερμίδα τους είναι γερασμένη όσο νέοι και αν είναι. Αφυδάτωση παντού. Γελάνε ψεύτικα, και μετά λένε και το γνωστό “σε καλό να μου βγει”. Χαίρονται σπάνια και απολαμβάνουν να σε τιμωρούν με διάφορους τρόπους. Είναι αυστηροί, επικριτικοί, ματαιωτικοί και ακυρωτικοί. Δεν μοιράζονται λόγια, σκέψεις και συναισθήματα παρά μόνο όταν έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους να πάρουν κάτι. Όπως όταν πάμε στο γιατρό και επειδή έχουμε μία υποψία τί μπορεί να μας συμβαίνει του λέμε ατελείωτες λεπτομέρειες για να επιβεβαιωθούμε και να πάρουμε την πολυπόθητη γνωμάτευση, συνταγή, παραπεμπτικό, έτσι και οι στεγνοί άνθρωποι, δίνουν όταν θέλουν να αποσπάσουν γνώμη, φροντίδα, συμπαράσταση, παρέα.
Γιατί είναι στεγνοί; Τί τους κάνει να μην θέλουν να αφεθούν λίγο και να απολαύσουν;
Ίσως, μικροί, όταν έδωσαν χωρίς να θέλουν, ένοιωσαν εγκατάλειψη και σαν ενήλικες να φοβούνται το ίδιο, άρα εγκαταλείπουν πριν εγκαταλειφθούν.
Ίσως, ενήλικες να θεωρούν ότι μόνο έτσι προσελκύουν ανθρώπους γύρω τους και τους χρησιμοποιούν για δικό τους όφελος.
Ίσως, δεν έγιναν ποτέ αποδεκτοί από κανέναν παρά τις προσπάθειές τους και υιοθέτησαν μία αυστηρότητα προς τους άλλους και τον εαυτό τους για να επιβιώσουν.
Ίσως να είναι από την μερίδα των ανθρώπων, που ενώ διψάει για επικοινωνία και σχέσεις, δεν ξεκίνησε από την αρχή με τον εαυτό της να χτίσει σχέση και έτσι αδυνατεί να κάνει με άλλους.
Ίσως πάλι, ο σημαντικός για αυτούς άνθρωπος (γονέας, σύντροφος, μέντορας) να τους πότισε μέχρι τα βάθη της ψυχής τους με την ιδέα ότι “όλοι θα σε εκμεταλλευτούν κάποια στιγμή, πρόσεχε και μη δίνεις τον εαυτό σου, θα πληγωθείς”. Πάντα στο όνομα της αγάπης βέβαια….Ξέχασε βέβαια να αναφέρει ότι ο ίδιος πρώτα τον εκμεταλλεύτηκε, τον στράγγισε, τον στέγνωσε και τον άφησε ξερό και μόνο, να παλεύει να βρει όαση. Και όταν τη βρίσκει να μην την αξιοποιεί γιατί φοβάται ότι θα προδώσει εκείνον τον σημαντικό και τις συμβουλές του.
Έχω συναντήσει αρκετούς. Και συ, σίγουρα. Παλιότερα έκανα το λάθος να θέλω να τους ποτίσω και να ανθίσουν, αλλά τώρα πια κατάλαβα ότι το μόνο που κατάφερνα ήταν να στεναχωριέμαι με την αποτυχία μου και αυτοί να στεγνώνουν περισσότερο. Μην κάνεις το ίδιο λάθος. Δεν είσαι εσύ υπεύθυνος για τη ζωή τους. Άφησέ τους να αναλάβουν την ευθύνη τους, γιατί σίγουρα είναι πεπεισμένοι ότι είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι για όλους και χωρίς αυτούς θα καταστραφεί το σύμπαν, αλλά δεν κοιτάζουν στον καθρέφτη τους. Δεν είναι κακοί, είναι μόνοι. Δεν είναι εκδικητικοί, είναι παραμελημένοι. Είναι από αυτούς που θέλουν να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, για να είναι στην ίδια θέση και έτσι θα έχουν παρέα.
Έλα..μπορείς να βρεις άλλη παρέα, άλλα παιδάκια να παίζεις και να αγαπάς. Συγχώρεσε τον εαυτό σου, που τους επέτρεψες να καταλάβουν λίγο από τον χώρο σου. Ξεβοτάνισε και θα ανθίσεις εσύ πιο γρήγορα και με υγεία. Τα λουλούδια σου θα είναι πανέμορφα και μοσχομυρωδάτα!