Ξέρω ότι σου είναι εξαιρετικά δύσκολο να αισθάνεσαι ότι τα παρατάς. Επίσης ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να παραδέχεσαι ήττα.
Αλλά, αν αφήσεις μία στιγμή τον εαυτό σου ελεύθερο από ενοχή, ντροπή και τύψεις, μήπως αναγνωρίσεις ένα άλλο συναίσθημα;
Κοίτα πιο προσεκτικά μέσα σου.
Έχεις καιρό που παλεύεις για κάτι. Σπουδές, δουλειά, καριέρα, εγκυμοσύνη, σύντροφο, χρήματα… πολλά τα κάτι. Όλο αυτό τον καιρό, έκανες ένα βήμα πίσω να δεις καλύτερα τον λόγο που σε ωθεί να παλεύεις; Και γιατί ακριβώς πρέπει να παλεύεις; Και γιατί πρέπει να προσπαθείς; Δεν θα ήταν καλύτερα αν ζύγιζες την κατάσταση και αποφάσιζες υπέρ σου χωρίς κουραστική προσπάθεια;
Έχεις μεγαλώσει με ένα πρέπει. Ένα πρέπει που επιτάσσει να τα καταφέρνεις σε ότι κάνεις, αλλιώς θα απορριφθείς. Θα σε διώξουν. Θα σ αφήσουν. Δεν θα σ αγαπούν δηλαδή. Ε….ΠΡΈΠΕΙ λοιπόν, να είσαι σωστός, να εκπληρώνεις όνειρα και προσδοκίες αλλά και στόχους που ίσως να μην είναι καν δικοί σου, για να είσαι καλό παιδάκι. Μπράβο. Είσαι.
Ξέχασες εσένα. Ξέχασες να δεις αν όλα αυτά για τα οποία παλεύεις, είναι για σένα.
Γι αυτό σου λέω, σταμάτα λίγο. Ξεκουράσου. Κάθισε να σκεφτείς τί θα σ έκανε χαρούμενο;
Αν η απάντησή σου είναι “να είναι οι γύρω μου χαρούμενοι και ευχαριστημένοι και κυρίως να μην γκρινιάζουν”, τότε συνέχισε να παλεύεις, να κουράζεσαι, να θυμώνεις, να είσαι μόνος.
Αν η απάντησή σου είναι “δεν ξέρω, πολλά με κάνουν χαρούμενο δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι συγκεκριμένο τώρα”, τότε θυμήσου πότε ένοιωσες αληθινά χαρούμενος. Ίσως όταν έπαιζες…ποιος ξέρει;
Αν η απάντησή σου είναι “η νίκη, ο αγώνας ο ίδιος ίσως”, σκέψου ποιος κήρυξε πόλεμο σε ποιόν, ποιον ή τί νικάς και τί είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις σ αυτή τη μάχη.
Εγώ πάντως, θα απαντούσα, ότι χαρούμενη με κάνει η αισιοδοξία του ξεκινήματος της κάθε μέρας, η πίστη στον εαυτό μου, στους δικούς μου ανθρώπους και στη δύναμη των φτερών μου.
Εσένα; Τί σε κάνει χαρούμενο αλήθεια;